Den veletablerte fredagsquizen er over i det eg rister av meg litt snø på veg opp trappa til andre etasje i dette vesle hjørnet av England. Bak bardisken står ho som er hovudgrunnen til at eg er her så ofte – min medredaktør, Maiken. Det er godt å få litt omsorg frå nokon andre i redaksjonen, etter å ha møtt Calling si kalde skulder. Puben ser ut som han er saksa ut av ein engelsk småby og transportert til midtbyen. Og det er verkeleg ein erke-engelsk pub eg er komen inn i – her har Union Jack måtta vike for Georgskrossen. Ikkje noko sambritisk tull her, altså. 

 

Delvis utfylte quizark ligg strødd på bord og bardisk, og nokre høglydte trønderar tyller i seg halvlitrar med fint, gyldent brygg frå E.C. Dahls bryggeri. Sjølv tek eg meg tolv unser med svart gull frå Irland, og let tankane vandre til den draumen eg bar på om å få sleppe inn på intimkonserten med Ævestaden, som framleis går føre seg på Moskus, berre eit steinkast unna – når dei fyrste dråpane med Guinness treff tunga mi.

 

Den draumen fall altså i grus i køa utafor Moskus. Eg kjem dit drøye tjuefem minutt før konserten skal starte. Kusina mi, som eg har avtalt å fare saman med, er allereie på innsida, og har bestilt ein øl til meg. Det er stappfullt, seier ho. Foran meg i køa står ein kompis, som skal skrive om konserten for eit anna blad, og han fortel at han har stått der i gode ti minutt allereie. Køa rikkar seg ikkje. Me slepp litt lengre fram i det nokon gjev opp og går. Klokka tikkar nærare og nærare konsertstart, og eg er ikkje ein tomme nærare døra. Eg tenkjer på alle gongane “Flytta” frå debutplata til Ævestaden har røyrt meg til tårer, og lurar på om dei skal spele ho i kveld. 

 

Etter kvart slepp spenninga taket i meg, og i det me kan høyre dei fyrste tonane frå innsida av lokalet, hopper me ut av køa, og eg set stø kurs mot Englands einaste koloni i Trøndelag. Som sola stig opp av horisonten i enden av havet, blir eg sakte fylt av ein brennande harme retta utelukkande mot musikkfestivalar der det ikkje går an å vete om ein kjem inn på konsertar ein har billett til eller ikkje. På Trondheim Calling kan ein nemleg ikkje kjøpe inngang til enkeltkonsertar, berre dagspass eller festivalpass, som jo gjer det mildt sagt umogleg for både arrangørar og publikum å anslå kor mange som kjem på ein kvar konsert. Og ikkje minst å vite om ein sjølv kjem inn på konsertane. Ein ting er jo slike idiotar som meg, som flaksar rundt med eit delegatpass og ei notatblokk som eg har bytta til meg mot nokre skriveri, men for betalande publikummarar er jo dette eit sant mareritt. Aldri før har eg vore borti ein musikkfestival der eit dagspass omtrent tilsvarar eit lotterilodd.

 

Så nokon konsert vart det ikkje på meg. Kusina mi sa det var innmari bra. Dritbra, faktisk. På grensa til transcendentalt, kunne ho fortelje, då ho óg, etter kvart, traska opp trappa til puben. Jaja, tenkte eg, eg likar meg på denne mørkebrune bula, kor ølet er kaldt, fotballen er konge og maten er overraskande god. Calling be damned.